Grand Guignol / gruweltheater
Gruweltheater loopt altijd slecht af. En er vloeit bloed. Veel bloed. Wij laten zien waar iedereen altijd bang voor is. Dat het gruwelijk uit de hand loopt.
“Soms durfde ik bijna niet te kijken”
“Briljante sfeer, prachtig uitgevoerd”
“IJselijk spannend en prachtig geacteerd”
De ruimte is besloten en intiem. Het publiek kan de spelers bijna aanraken. Je zit er bovenop. Op alles. Als een vlieg op de wand kijk je mee hoe mensen ten ondergaan. Maar naast dood en ellende is er ook schoonheid. We besteden veel aandacht aan het verhaal en de aankleding. De special effects zijn levensecht.
Gruweltheater doet een poging ons met angst en afgrijzen te verzoenen. Het omarmt het gruwelijke en onzegbare en creëert een uitlaatklep voor onheilgevoelens. Het publiek is voyeur, getuige en in zekere zin ook medeplichtig aan de gruwelijkheden. Schuilt er niet een ramptoerist in ieder van ons?
De beroemde Grand Guignol actrice Paula Maxa schreef in haar autobiografie: “Bij film heb je een opeenvolging van beelden. Alles gebeurt razendsnel. Maar om mensen van vlees en bloed te zien lijden en sterven in de vertraagde tijd, eigen aan het theater... Dat is een geheel andere ervaring! En ik mag wel zeggen: zeer effectief.”
Deze poppenkast voor volwassenen (en zonder poppen), genoot in de eerste helft van de vorige eeuw in Parijs en London ongekende populariteit. In kleine theatertjes werden stukken opgevoerd die de kijker meevoerden naar een macabere fantasiewereld waarin de duistere zijde van het menselijk brein werd uitvergroot en geëxploiteerd: oogkerven, keelsnijden, zuurgooien, of een andere gruwelijke climax deden de toeschouwers sidderen van afschuw. Hoe meer mensen er flauwvielen, hoe groter het succes. Een typische avond in het Grand Guignol theater bestond uit korte toneelstukken, variërend van spannende misdaaddrama's tot vunzige sekskluchten. De sensationele en erotische stukken waren geliefd bij kunstenaars en intellectuelen, maar ook bij buurtbewoners.